We zijn hier ten huize nog altijd flink ondersteboven van “Agua”, de plaat die Yilian een kleine twee jaar geleden maakte met Omar Sosa en kijk, daar is al een nieuwe; de vierde van deze van oorsprong Cubaanse violiste en zangeres, die sinds enige tijd opereert vanuit het Zwitserse Lausanne. Het is er de zangeres op deze plaat duidelijk om te doen verschillende muziekvormen met elkaar te vermengen en samengaan, een werkwijze die in bepaalde kringen de term “fusion” zou kunnen oproepen, maar die ik opzettelijk niet wil gebruiken, omdat de term al te duidelijke connotaties met jazz heeft en deze muziek niet alleen maar jazz herbergt. De nummers van de plaat werden geschreven op Haïti en ingeblikt in New Orleans -waar Yilian’s vader verblijft en waar ze ook onderdak vindt, sinds Covid-19 ook ginds het gewone leven grondig verstoort. Met bekend studiovolk als Bobby Sparks op orgel, Christian Scott op trompet, Michael League op bas, Bill Laurance op piano en Justin Stanton op andere toetsen.

Dat zowel Haïti als New Orleans in dit verhaal een rol spelen, is allerminst toeval: toen Yilian er in 2017 was, kwam ze heel sterk onder de indruk van de gelijkenis tussen het eiland en haar geboorteland, waar dans, muziek, levensvreugde en spiritualiteit bijzonder gelijklopend blijken te zijn. Je zou het de Afrikaanse erfenis van de Caraïben kunnen noemen en dan ben je bij New Orleans, die smeltkroes van volkeren en culturen, niet ver uit de buurt. Geesten en voodoo, het doet zowel aan New Orleans denken als aan donker Afrika en de plaattitel is dan dan ook de naam van de Loa-godin van de liefde, die haar gunsten verspreidt over de goden van de zee, van het land en van de lucht en er derhalve allesbehalve zuinig mee is.

Vrouwelijke kracht en energie staan voorop, al wordt ook de zachtheid van de vrouw niet vergeten in de twaalf songs die de plaat rijk is en die nu eens in het Afro-Cubaanse Yoruba gezongen worden en dan weer in het Creools van Haïti en, om het plaatje helemaal compleet te maken, kreeg de band van Yilian de naam “The Maroons” opgespeld, een epitheton dat je als “kastanjebruin” kunt vertalen, maar dat tegelijk gebruikt wordt om de gemeenschap van slaven te omschrijven, die aan geweld en brutaliteit ontsnapt zijn. Met die ingrediënten gaat de zangeres dus aan de slag om keer op keer percussie en elektronica te vermengen met haar vioolspel en haar satijnen zang, zodat je een geluid verkrijgt, dat je zonder enig risico als “world” kun omschrijven. De valkuilen van de “gemakkelijke” Cubaanse genres worden vermeden en de plaat waaiert bij momenten veeleer richting rock en dance dan richting son of salsa. Dit is muziek die geen grenzen (er)kent maar wel gelijkenissen herkent en er mee aan de slag gaat. Een tikkeltje ongebruikelijk misschien, maar wel boeiend van A tot Z.

(Dani Heyvaert)